Vanaf dit seizoen introduceren wij de rubriek "Spelersbiografieën". ..In deze rubriek zoomen wij wekelijks in op een speler binnen de selectie van SV Laren '99, waarbij relevante zaken worden besproken als de historie met de club, maar ook irrelevante zaken naast het voetbal, zoals drankgebruik, bedpartners etc. Alles wordt gepubliceerd in overleg met de geïnterviewde en eventuele klachten kunt u richten aan het e-mailadres onderaan dit bericht. Deze week aan bod: Joost Knuvers. “Kan het niet morgen?” is het eerste dat mijn gesprekspartner me vraagt. De reden vraag ik hem niet te specificeren, maar als ik hem 65 minuten later nog steeds rond zie hangen binnen de digitale muren van waar ons gesprek zich afspeelt vraag ik me toch af hoe serieus hij dit allemaal neemt. “Komkommer of aubergine?” is de eerste vraag die ik hem stel, waarop hij resoluut antwoordt met “Slap 10 centimeter, stijf 20 centimeter!”. Of, nee, wacht, dit heb ik verkeerd genoteerd, hij reageert met “Komkommer, 100%!”. Helaas ziet de veelzijdige middenvelder niet in dat ik hem een strikvraag voorleg, beide groenten behoren immers tot dezelfde familie, cucurbitaceae, en de vraag had dus eigenlijk betrekking op hoe belangrijk zijn familie is in zijn leven. Het is een vreemd begin van een aangenaam gesprek, waarin mij de kans wordt geboden de onderste steen van het bestaan van Joost Knuvers boven te halen. We bespreken belangrijke zaken, zoals volleyballen en surfen, maar voordat ik hierover uitweid, een korte schets van de man die voor mij zit. Joost Knuvers, door velen ook wel Jozef genoemd, oogst de afgelopen jaren onder trainer Fred Roest veel lof met zijn werkzaamheden op het veld, veelal op de 6-positie in het eerste elftal, maar ook daarbuiten. Men beschouwt hem als de stille kracht binnen de selectie, de man die veel, zo niet alles, regelt, een manusje van veel, zo niet alles, een veelzijdig talent en een sfeermaker bovendien, maar dit wordt hem uiteraard nooit verteld, want daarin schuilt het gevaar dat de beweeglijke middenvelder naast zijn spreekwoordelijke voetbalschoenen gaat lopen. Hoe anders was het toen Larbi Essebar nog de scepter zwaaide over het vlaggenschip van de Larense voetbalclub? “Ja, ik was toen veel geblesseerd, merkte dat de trainer het niet helemaal in me zag zitten en zat ook professioneel aan de grond..”. Verbaasd kijk ik hem aan, want met zijn 24 jaar kan het niet zo zijn dat er een aantal jaar geleden carrière technisch al veel was, laat staan om “professioneel aan de grond te zitten”. Voor ik weet wat er gebeurt laat de man me een foto zien waar die daadwerkelijk op de grond zit, om vervolgens in lachen uit te barsten. Het siert hem: gevoel voor humor heeft hij niet, maar hij probeert het wel. En dat is het belangrijkste. Dat was al zo toen hij op jonge leeftijd bij LVV zijn brood probeerde te verdienen, in het kielzog van spelers als Boogers, Hoofd en Franken die het wél wisten te maken, maar bij Knuvers wilde het maar niet lukken. Als gevolg daarvan richtte de 1 meter 60 lange Blaricummer zich op zijn studie. Na een turbulente middelbareschooltijd, waarin zijn liefde voor de film Cast Away reeds groteske vormen aannam, schreef hij zich in voor de opleiding Bedrijfskunde MER, in de volksmond ook wel “de studie die mensen doen als ze geen idee wat ze met hun leven aan moeten”. Hij rondt hem succesvol af en vindt zijn passie in het digitale deel van zijn werkzaamheden, waar hij inmiddels zijn sporen als fervent marketingmedewerker heeft verdiend. Dat hij onlangs zijn ontslagbrief indiende om eind november een wereldreis te maken is daar dan ook hard aangekomen. Voor commentaar was niemand bij het bedrijf bereikbaar, dus die houdt u van ons tegoed. Gevraagd naar welke drie voorwerpen hij mee zou nemen naar een onbewoond eiland reageert Knuvers met “een volleybal, net als in de film Cast Away, zeep en een surfboard”. Het siert hem, opnieuw. Hopen dat de beste man zich op zijn wereldreis beter voorbereidt.
