Welkom bij de rubriek "Spelersbiografieën". In deze rubriek zoomen wij wekelijks in op een speler binnen de selectie van SV Laren '99. Deze week (d.d. 14-10-17) aan bod, niemand minder dan: Cees Resing.
Wie hem zag zitten gister bij de spelersraad bijeenkomst, met enerzijds de oudere garde, verantwoordelijk voor het reilen en zeilen binnen de Larense selectie, en anderzijds de jongere garde, klaar om het spreekwoordelijke stokje over te nemen als het moment daar is, zou verdwaasd toekijken wat er gebeurde. Cees Resing, de 21-jarige rokkenjager, gedroeg zich voorbeeldig, droeg bij aan de verhitte discussie die zich in de bestuurskamer ontvouwde en wist zich met een aantal rake argumenten prima staande te houden tussen het verbale geweld. Een dergelijk serieuze Cees zien we eveneens terug bij zijn opleiding, waar hij inmiddels succesvol is doorgestroomd naar het tweede jaar van Bedrijfskunde MER. Maar bovenal kennen we hem van zijn pijlsnelle passeerbewegingen in het veld en (on)doordachte versierpogingen buiten het veld.
Een echte clubman, zo kunnen we hem wel omschrijven. Samen met vader Resing vaker terug te vinden voor de bar dan in de kerk en, gevraagd naar of hij ooit ergens anders heeft gespeeld dan bij SV Laren, spreekt hij kordaat: “Ik zou m’n cluppie nooit verlaten”. Die zit. Dit seizoen zien wij zijn naam nog weinig terug in het scoreklassement, mede omdat blessureleed en diplomaleed hem buiten de basis van het elftal van trainer Bout liet. De ene keer dat hem een basisplaats werd gegund was in de ouverture tegen Cobu Boys (4-2 winst, red.), maar toen stond het vizier niet op scherp. Of het bier zat nog voor z’n ogen. Of álles zat tegen en het wilde gewoon maar niet lukken. Een doelpunt, tot dusver, maar de komende competitiewedstrijden moet er weer naar het gemiddelde van vorig seizoen toegewerkt worden, toen hij samen met Broere het topscoordersklassement aanvoerde en cijfers kon voorleggen waar zelfs Bas Dost jaloers op was. Of Lionel Messi, maar vergeleken worden met Resing is voor niemand leuk.
SOA’s, een onderwerp dat we hier niet links konden laten liggen, en vooral interessant voor de vrouwelijke fans onder ons. Misschien zelfs het overwegen waard deze biografie op de pagina van Hockeyclub Laren te publiceren, maar dat moet nog even met hoofd Public Relations overlegd worden. Afijn, “het leven is geen krentenbol”, spreekt de linksbuiten ontwijkend als ik hem vraag naar het gevoelige onderwerp. Meer dan dat, en dat hij vorig jaar participeerde in de Pokémon rage en dus ervaring heeft met het vangen van dingen, wilt hij erover niet kwijt. Vriendinloos, maar stiekem wel verliefd op die immer terugkerende vrouw, en struinend van feest naar borrel naar donker technohol en uiteindelijk weer naar bed. “Misschien heb je wat veel afvalstoffen in je lijf” sprak de fysio laatst tegen hem, iets dat door de flamboyante vleugelflitser, tot zijn eigen genoegen, niet ontkend kon worden.
Afsluiten met een positieve noot, de zogenoemde ‘sandwich-methode’, doe ik met de belofte van Resing dat het tweede dit jaar kampioen gaat worden. Op de vraag “worden we dit jaar kampioen?” reageert hij overtuigd met “je bedoelt misschien: in welke speelronde worden we kampioen?”. Het leven is een feest Resing, en jij bent duidelijk de slingers aan het ophangen.
